Hey,

Ik moet eerlijk toegeven, hoe langer ik hier ben hoe meer ik totaal niet meer in Nederland zou willen wonen haha oeps. Best grappig, voor mijn vertrek was ik wel namelijk opzich nog er van overtuigd dat er een kans zou zijn dat ik prima in Nederland zou willen blijven wonen maar eigenlijk sinds maand 1 hier heb ik al het gevoel dat ik dat niet meer zou willen en dat gevoel wordt alleen maar sterker. :’)

Wat nog grappiger is, ik had laatst in een appgesprek met iemand dat ik alleen nog maar het Engels woord wist en ik heb via google translate naar het Nederlands woord ervan gezocht. Dankjewel google translate!

Misschien interessant, als ik over iets in Nederland droom is mijn droom in het Nederlands en als ik hier over iets in Engeland droom is mijn droom in het Engels haha!

Maandag:

Het is de eerste keer dat ik een au pair heb ‘geditcht’, en ik kan er stiekem wel om lachen. Ze stond me totaal niet aan qua houding, en wanneer ik haar verhalen vertelde ging ze op haar telefoon kijken en negeerde mijn verhalen. Ja sorry, maar het is je eerste ontmoeting met mij en als je dan alleen maar op je telefoon gaat zitten en niet eens met me praat? Dan is het niks voor mij. Maar oke als volgt: Ik pakte mijn telefoon en telde tot 15 in mijn hoofd, en zei daarna heel random ‘OH.. My hostmom texted me, one of my hostchildren is sick and I have to pick him up. I’m sorry, but I have to go now bye.’ Mijn hostmom kon er wel om lachen dat ik het had gedaan en vond het niet erg dat ik haar had gebruikt om mezelf weg te krijgen. :)

Dinsdag:

Mijn hostchild van 3 was vandaag op een time out, en ze bleef de hele tijd commentaar geven op alles wat ik zei en het was best wel irritant.. Waardoor ik zei: ‘JUST SAY NOTHING’ waarop ze terug antwoordde: ‘NOTHING.’ Toen moest ik lachen, gaf ze me een knuffel en waren we weer vriendjes. Ik stond er zelf niet bij stil dat ze ‘nothing’ kon terug antwoorden, en verwachtte dat ze daarna stil was. Toen ik mijn hostchild van 3 in de avond naar bed bracht, klopte mijn hostson van 4 op de deur: ‘Gwen, I want to say something to you..’ ‘What?’ ‘I wish you a lovely sleep and a lovely night!’ mijn hartje smolt en ik knuffelde hem en wenste hem het zelfde. Zo lief!

Woensdag:

Vanaf de middag ben ik tot vrijdagmiddag alleen met de kinderen, super leuk een uitdaging! Alleen mijn hostchild van 3 is op een time out geweest, en verder is er geeneens huil of geschreeuw geweest en ging de pyjama’s aandoen en het naar bed brengen super vlotjes. Mijn hostson van 4 zei wel toen ik zei dat het tijd was om naar bed te gaan en hij afscheid moest gaan nemen van de tv ‘promise me, that you are not gonna watch boring things on tv when I am sleeping.’ Haha kleine held! Wel heeft hij erg last van nachtmerries waardoor hij uiteindelijk bij mij in bed is komen slapen.

Donderdag:

Mijn hostson van 4 heeft me meerdere keren gewekt in de nacht, 1 keer om te zeggen: ‘GWEN I FELL ASLEEP’ en de andere keer ‘GWEN I SNEEZED’ en toen konden we beide om 5 uur ’s ochtends niet meer slapen. :’) Alles in de ochtend is goed gegaan, wel nieste mijn hostchild van 3 in mijn gezicht toen ik haar laarzen aandeed haha heerlijk man! Ook in de middag en avond is alles écht super goed verlopen, in de avond hebben ze fijn op de trampoline gespeeld met zijn alle 3 en normaal gesproken als je ze dan zegt dat het tijd voor pyjama’s is moet je ze echt gaan straffen en luisteren ze totaal niet. MAAR IK HOEFDE MAAR TOT 2 TE TELLEN, EN ZE KWAMEN NAAR ME TOE NIEMAND DIE STRAF HEEFT GEKREGEN. Ook het naar bed brengen ging weer echt super goed, écht ik kan met geen woorden beschrijven hoe trots ik op deze kinderen ben dat ze het deze dagen zo goed met mij hebben gedaan en zo goed naar me luisteren. Toen ze alle 3 in bed lagen en ik echt van trotsheid en een grote glimlach op de trap zat met de kat heb ik mijn hostmom een sms gestuurd met dat ik echt trots op haar kinderen ben en ze ook echt trots op hun mag zijn, maar ik ook echt trots ben op hoe zij en mijn hostdad hun kinderen opvoeden. Ik kreeg een smsje terug waaronder ander in stond: ‘You are a delight for our family’ mijn donderdag kan niet meer stuk!

1 uur nadat ik mijn donderdag had getypt en er in had gezet dat mijn donderdag niet meer stuk kan (ik vind het toch wel een beetje stom toeval want daarna ben ik echt even flink verward geweest,) werd ik gebeld door de zus van mijn hostdad met het slechte nieuws dat mijn hostmom haar vader onverwachts in zijn slaap is overleden. Ik moet eerlijk zeggen, ik ervaar het als heftig en emotioneel om een overlijden mee te maken binnen de familie van je hostfamily. Je wordt toch wel automatisch meegenomen in de emotionele sfeer wat echt uitputtend is, als iets mij echt pijn doet is het de blikken wanneer je kan zien dat het niet gaat en ze echt even kapot zijn van verdriet (logisch ook) maar dit heb ik nooit zo ervaren wanneer iemand op school oid iemand verloren is misschien vanwege toch wel een soort afleiding dat het dan makkelijker te verbergen is? Het is toch wel een heel stuk anders om in een andere familie te zitten en in het gezinsleven een overlijden mee te maken en de emotionele momenten te beleven met ze. Het is ook echt zo pijnlijk wanneer een van mijn hostchildren uit het niets begint te huilen en te schreeuwen dat die zijn opa mist en terug wil..

Groetjes,

Gwen.